In Zandvoort waren we er even van verlost: de tracklimits, althans, de gebruikelijke berichtgeving daarover. “Driver X leaving the track and gaining an advantage”. Als genoemde rijder in Zandvoort de baan verliet was deze per definitie in het nadeel. En zou het altijd moeten zijn…
Op het moment van schrijven is de vrije training op Monza gaande en er zijn al weer de nodige tijden verwijderd omdat een rijder bij het zetten van die tijd de baan heeft verlaten waardoor deze veel sneller van start tot finish kon rijden. Zo jammer dat Monza vol is gelegd met grote asfalt stroken, naar verluid ten faveure van het WK Superbike. De motorboys hebben liever een runoff van asfalt. Het schijnt voor hen veiliger te zijn dan grind.
Maar voor de Formule 1 is het de pest. Iedereen gaat vol op de limiet want een fout heeft toch nauwelijks consequenties. Je verliest misschien een seconde, hooguit 2 en je kunt weer verder. Maar in Zandvoort betekende een tracklimit schade, aan de vloer, aan de vleugels en aan de banden. Als je tenminste verder kon. In de kwalificatie vloog het Williams team eraf. Beide rijders konden ter plaatse uitstappen en de rest van de kwalificatie langs de kant bekijken.
Het was dan ook passend dat Max Verstappen in het old-school decor van Zandvoort een foutloze race wist neer te zetten. Het was nog passender dat hij daarbij Hamilton, nog altijd de grootste coureur van de laatste jaren daarbij in een racelang duel wist te verslaan. De Brit was dan altijd in de buurt, maar nimmer in de positie om Max te bedreigen. Achter de twee grootste coureurs van deze tijd lag een groot gat….
Wellicht heeft het succes van Zandvoort een aanzet gegeven om tracklimits weer gewoon aan te geven als een overgang van asfalt naar gras, of grind. Na afloop waren er meerdere coureurs die de baan van Zandvoort als de nieuwe standaard zagen. En dat kan Jarno Zaffelli, van Studio Dromo, in z’n zak steken. Het Ricardo Tormo circuit in Argentinië is ook van zijn hand en de MotoGP was daar ook al lovend over. En in Zandvoort had hij goed gekeken naar het ontwerp van Hans Hugenholtz sr. De kombochten, het op-en-neer gaan, het meegaan met de natuur, niemand over horen klagen. De enige klacht was het moeilijk kunnen inhalen, maar Max en Perez lieten zien dat het kon. Wellicht had het ook iets te maken met het verschil in bandenkwaliteit.
Iemand die de reacties ook in z’n zak kon steken was Hermann Tilke die abonnementhouder circuit ontwerpen is. Zandvoort is compleet anders en daarover was men unaniem: moeten we vaker doen.
Jaren geleden heb ik eens een interview met Tilke gelezen. Daarin kwam ook wel naar voren dat hij vooral gebonden is aan het terrein dat hij mag bewerken en aan de ruimte die hij heeft. Maar vervolgens sprak hij vooral over alle mooie gebouwen die hij had neergezet op die terreinen. Dan heb je toch een beetje de verkeerde prioriteiten.
Niettemin heeft hij waarschijnlijk wel gelijk met de uitspraak dat je tegenwoordig niet meer een volledig nieuw Zandvoort, of Spa of de Nürburgring kan aanleggen. De veiligheidseisen van de moderne tijd, naast de eisen op het vlak van budget en exploitatie nopen toch vaak tot compromissen waar lang niet iedereen even blij van wordt. Maar wellicht kan Jarno Zafelli voor nieuwe ideeën zorgen.
Afgelopen weekeinde zijn ook de NASCAR playoffs begonnen en daar konden we de Amerikaanse track limits aanschouwen: een dikke muur. Op Zandvoort zagen we dat ook in de kombochten, net als op Darlington met een Safer Wall er voor.
Die track limit voorkwam dat Kyle Larson, de NASCAR veelvraat van dit jaar, de overwinning kon afpikken van Danny Hamlin. Larson was in de laatste ronde veel sneller dan Hamlin maar moest daarvoor een hoge lijn rijden op de oval. En daar reed Hamlin al. “als hij wilde winnen moest hij of door mij of door de muur rijden, dus ik hoefde me nergens zorgen over te maken” aldus Hamlin in Victory lane.
Zo ziet u maar. Track Limits, zorg er voor dat ze duidelijk zijn en je hebt tevreden gezichten…
Bron:
Author: Jacco Den Hollander
Indyoot