Indy 500 2018

Het zal ergens in april 2017 geweest zijn dat de kaartjes voor de “Witness” tour van Katy Perry in de verkoop gingen. Met twee schoolgaande kinderen moet je daar natuurlijk heen en deze papa wilde natuurlijk niet verstek laten gaan. Bovendien was de datum pas 27 mei 2018 dus wat zou daar nu tussen kunnen komen?

Daar kwam ik vorige week dus achter….

Inderdaad, het concert van Katy Perry viel samen met de Indy 500 van 2018. Ik wilde al aankondigen dat ik de televisie voor de zondagavond ging reserveren toen het gesprek aan tafel ging over de playlist. “O @#$%” was het eerste wat ik dacht. Daar ging m’n avond. 

Maar goed, zelf slecht gepland. Bovendien vliegen tegenwoordig de beelden je online om de oren dus in de herhaling is alles goed te bekijken. Dat concert komt nooit meer terug en een uitje met de familie is ook wat waard.

Uw Indycar-fan en specialist zat dus in de Ziggo Dome ten tijde van de race van het jaar.

Ik had mijzelf voorgenomen om tijdens het wachten de telefoon met rust te laten, maar ik check toch even snel de live-timing en probeer zo een beeld te vormen van wat er aan de hand is. Sato en Davidson eruit, zo te zien gevolgd door Danica want die ligt ook ineens 4 ronden achter. Carpenter is snel, Kanaan ook. Met Kanaan wordt het altijd leuk.

Maar het voorprogramma begint, uit die telefoon.

Tijdens de nummers de gedachten, “Zou Kanaan het volhouden?  Wat doen mijn favorieten? Newgarden zat er nog goed bij. Hunter Reay ondanks zijn matige kwalificatie ook”. Zoals Alonso zei, op Indy maakt iedereen een kans op de winst. Alleen sommigen zijn wat minder kansrijk.

Na het voorprogramma spreek ik mijzelf toe. Die telefoon blijft in je zak. Maar de wil is zwak en ik check toch weer even de stand. We zijn al op drie kwart van de wedstrijd en Carpenter is er nog steeds bij maar Newgarden lijkt de aansluiting te hebben verloren. Will Power heeft zijn plek ingenomen. Kanaan is teruggevallen en het scherm wordt geel. Een yellow. Kanaan valt terug en de mededeling” Kanaan Out (contact)” verschijnt, oftewel, de Braziliaan is gecrasht.
Carpenter, Power gaan naar binnen en er verschijnen een paar onverwachte namen aan de leiding: Oriol Servia, Jack Harvey, Stefan Wilson. En met nog 20 ronden te gaan wordt dit een brandstof verhaal. Met een yellow kunnen zij het halen en een lange neus trekken naar de toppers en dan doel ik niet op het roze gezelschap dat aan de overkant in de Arena staat te hossen.

Katy is al een kwartier te laat. Die wil zeker ook de finish zien. Nee dus, bij het aankondigen van ronde 190 komt Katy in haar ster de Ziggo Dome binnen zweven. Telefoon uit!

Power en Carpenter lijken mij de grote kanshebbers…

Met het missen van de TV-uitzending heb ik uiteraard ook de hele show en de hele fanfare van voor de start gemist, maar de show van Katy Perry neemt dat met verve over. Ze kan best aardig zingen maar ze geeft vooral een spectaculaire uitvoering, met enorme lichtshows, een elftal aan dansers en soms zweeft ze ook nog boven het publiek. Voor even denk ik niet meer aan de finale op Indy.

Einde show, met een prachtige zweefpartij van miss Perry op een grote klok en het wordt tijd om naar huis te gaan. Het Katy Perry publiek mengt zich buiten met de roze hordes van Joling en co en de gang gaat naar het NS station. De Indycar live timing is al overgegaan naar de tekst “no current track activity” en de race is dus voorbij.
Een check op racer.com leert mij dat Power heeft gewonnen voor Carpenter en dat Harvey, Servia en Wilson vlak voor tijd de pits in moesten. Newgarden moest op een andere strategie en was daarmee meteen kansloos…

De winnaar, Will Power, maakte de racedag voor de Australiërs tot een grootse dag: eerst Ricciardo die wint in Monaco en daarna dus Power op Indy. Maar dan moet ik bij Monaco wel even een kanttekening plaatsen: hoe kan het dat iemand 150 pk verliest en dan toch vrolijk en probleemloos aan kop blijft? Jay Howard verloor op Indy ook vermogen en had binnen een kwartier 6 ronden achterstand. Geeft volgens mij aan wat de wedstrijdstatus is van Monaco, en zo te zien is Fernando het met me eens…

Inmiddels de herhaling uitvoerig bekeken. Mijn indruk was dat Indy een solide race was maar niet de beste van de afgelopen jaren. Er was niet een shoot-out in de laatste 10 ronden zoals in 2014, 15 en 17, eerder een wedren wie gegokt had op de beste strategie. Wat dat betreft ben ik blij dat Power won en niet Servia, Harvey of Wilson. Niets ten koste van deze drie, integendeel, maar ik houd er niet zo van dat de winnaar komt uit een groepje dat min-of-meer toevallig aan kop ligt en hoopt op een yellow. Tenzij het een Rossi is die met de trukendoos met een lege tank over de streep komt.

Dat de nieuwe aero tricky was bleek wel aan de vele eenzijdige ongevallen, zoals die van Jones, Patrick, Bourdais, Karam, Kanaan en Castroneves, waarbij telkens de controle over de achterzijde van het voertuig verloren ging. Het was notabene Castroneves zelf die daar voor de start al zijn zorgen over uitsprak.

De winst was echter volkomen verdiend voor Power. Tien jaar geleden kwam hij voor het eerst op Indy en haatte alle vier de hoeken van de baan, dit tot ergernis van de nummer twee van gisteren, oval specialist Ed Carpenter. Power is inmiddels al jaren goede maatjes met Carpenter en zo werd de ovalhater van weleer de winnaar van de beroemdste race op de beroemdste superspeedway van de wereld!