Afgelopen zondag zijn de play-offs weer verder gegaan, naar Texas om precies te zijn. Ik zag daar een machinale race met een paar verrassende mensen erin. De race was machinaal omdat Kevin Harvick er geen twijfel over liet bestaan dat hij tot de final four behoorde. Harvick lag minstens 80% van de race aan de leiding en verder kon alleen Ryan Blaney nog enige aanspraak maken op de winst.
Ik zag ook dat er tussen de radertjes van de machine heel wat mensen rondliepen. Vooral Aric Almirola viel daarbij op. Almirola heeft nog steeds kans om een plekje in de finale in Miami te veroveren maar die kans zal na Texas met een forse stadionlamp, niet zijnde van Rotterdams fabricaat, gezocht moeten worden want heel groot is deze niet meer. Eigenlijk moet Almirola gewoon winnen want op punten is hij kansloos.
De mens Almirola
Maar wat heeft dat te maken met de menselijkheid van Almirola? Almirola verloor volgens hemzelf kostbaar terrein in de slotfase van de race en daarmee dure punten. De boosdoener? Joey Logano!
“Die is al gekwalificeerd voor Miami en dan nog racet hij tegen mij op het randje van het toelaatbare! Als ik niet geremd had waren we gecrasht! Hij heeft dat helemaal niet meer nodig.”
Logano was duidelijk: “Gekwalificeerd of niet, ook hier ligt een bak prijzengeld te wachten. Dus ik ga er voor, daarvoor betaalt mijn baas mij”
De opmerkingen van Almirola waren even onterecht als begrijpelijk, noem het menselijk. Niemand verwacht dat de deur wel even voor je open wordt gezet. Maar als die voor je ogen wordt dichtgegooid, notabene door iemand die dat in jouw ogen niet meer nodig heeft, dan ben je teleurgesteld. En zeg je dingen waar je niet zo goed over hebt nagedacht.
Almirola liet weten dat hij er voor zou zorgen dat Logano in elk geval geen kampioen zou worden. Nou Joey, gefeliciteerd, dat is al de tweede die het op je heeft gemunt.
Die eerste, Martin Truex, heeft zijn woorden van Martinsville inmiddels wel een beetje genuanceerd. De kampioen van vorig jaar gaf aan dat hij graag ziet dat er tegen hem geracet wordt op de wijze waarop hij tegen anderen racet. En dat de stijl van Logano niet de zijne is. Dat betekent waarschijnlijk dat Logano niet speciaal op Truex hoeft te letten in Miami, tenzij Truex ook bij de Final Four terecht komt natuurlijk. Samen met Kyle Busch is hij de grootste kanshebber daarop.
Almirola daarentegen, ik hoop dat hij zichzelf een beetje onder controle krijgt… Kwaad worden is menselijk, kwaad blijven daarentegen….
Almirola is boos
Harvick, toch geen Final Four
Toen het stof na het geruzie neergedwarreld was stak er nog een storm op. De wagen van winnaar Harvick bleek stiekem toch niet helemaal volgens de regels te zijn opgebouwd. Harvick mocht zijn winst houden maar naar de promotie naar de Final Four kon hij fluiten. Bovendien kreeg hij behoorlijk wat puntenaftrek waardoor hij nu vierde in de stand staat.
Momenteel is dus nog steeds Logano zeker van een plek in de finale, staan Truex en Kyle Busch er goed voor, zit Harvick op de wip en kunnen Kurt Busch, Bowyer, Elliot en Almirola maar beter winnen om een plekje te veroveren. Als Elliot zou winnen op Phoenix kan het dan zomaar gebeuren dat alle vier de rijders van het Stewart Haas team buiten de boot vallen. Of zoals de Amerikanen het zo mooi kunnen zeggen: “On the outside looking in”.
De mens Ferrari
Naar aanleiding van de gesproken woorden op Texas moest ik nog een beetje verder denken over de mensen die in de racerij werken. Want dat zijn bovenal mensen en niet een soort verlengstuk van datgene waaraan of waarmee ze werken: een auto. Mensen, met uitspraken die bij mensen horen. In de autobiografie van Enzo Ferrari stond een opmerkelijke passage waarin Niki Lauda uitleg gaf over het verloop van de laatste race. Lauda geeft aan dat hij tweede is geworden om de motor te sparen en omdat een eerste plaats met het oog op de stand in het wereldkampioenschap niet nodig was. Ferrari knikt goedkeurend, logisch zou je denken, voor iemand die vooral met zijn machines is getrouwd. Maar na het vertrek van Lauda schijnt Ferrari gezegd te hebben tegen zijn zoon: “geef ik hem een wagen om het uiterste eruit te halen, gaat hij juist het materiaal sparen. Daar is het toch niet voor?” Ferrari gaf toen ook aan dat dat voor hem dè reden was om Villeneuve aan te trekken. Eindelijk iemand die de wagens tot het uiterste uitwrong. Ferrari hield van auto’s, maar minstens evenveel van mensen.
Niki Lauda met Enzo Ferrari
De mensen van Williams
Een week of twee geleden zag ik de documentaire over het Williams Team. Uiteraard ging het over Sir Frank maar het ging evenveel, zo niet meer, over zijn vrouw Ginny en de leegte die zij heeft achtergelaten sinds haar overlijden. Williams wordt neergezet als iemand die vooral leefde voor zijn team, zijn wagens, zijn races, misschien nog wel sterker dan verondersteld werd bij Enzo Ferrari. Niettemin wist hij wel zeker dat hij met Ginny wilde trouwen en die liefde moet erg sterk zijn geweest want anders zouden zij het nooit zo lang met elkaar hebben uitgehouden. Niet in het leven wat Williams leidde in elk geval.
In de documentaire staat het boek dat Ginny schreef naar aanleiding van Franks ongeluk centraal. “A different kind of Life” heet het en het kwam uit in 1991. Het gaat erover hoe haar leven totaal veranderde in 1986 en ze ineens met iemand verder moest die vanaf de schouders verlamd was. Was het Ginny Williams die voor 1986 het gezin draaiende hield, na 1986 was zij helemaal de spil waar alles om draaide. Maar haar relatie met Frank veranderde totaal.
Frank Williams heeft het boek nooit gelezen. Claire Williams wel, begrijpelijk, want zij heeft alles als kind van dichtbij meegemaakt. Een van de meest pijnlijke scenes in de documentaire is dan ook dat Claire in tranen haar vader aanmoedigt het boek toch te lezen om te weten hoe het was, en is, om te leven met Frank Williams. Frank Williams geeft tegen het einde ook aan dat hij er misschien toch eens aan zal beginnen, vooral omdat hij heeft gemerkt dat hij sinds het overlijden van zijn vrouw, vooral op de gang van de fabriek overnacht. Omdat hij geen reden meer ziet om naar huis te gaan….
Je ziet Frank Williams niet meer als de grote baas van een raceteam, maar als mens. Je ziet Claire Wiliams niet als degene die alles fout doet en de grootsheid van Team Williams te grabbel gooit. Je ziet haar als een mens die ook maar alles zo goed mogelijk probeert te doen.
“A different Kind of Life” staat al heel lang op m’n bucket list om te lezen, helaas is het boek nergens meer te vinden.
Claire en Frank Williams
De mensen achter de mensen
En in mei kwam ik in een Londense boekhandel het boek van Diana Spires, “I just made the tea”, tegen. Misschien is dat nog wel het beste boek over mensen in de Formule 1 aangezien het de lotgevallen van Diana Spires en haar man Stuart als cateraars voor diverse Formule 1 teams beschrijft. In dat boek wordt niet geschreven over wereldkampioenen, winnaars en grootse prestaties, het gaat over alle mensen die de twee in hun hospitality units hebben gehad. In de tijd dat zo’n unit nog een camper was, of een bus, waaraan een tent wordt gehangen. Diana en Stuart deden hun werk zo goed dat monteurs, rijders en teammanagers hen “Mum and Dad” gingen noemen. Ayrton Senna ging er altijd heen als hij niet alleen wilde zijn. Johnny Herbert heeft het echtpaar opgevoerd als de peetouders van zijn kinderen. Nelson Piquet stuurt nog elk jaar kerstkaarten. En zo zijn er meer die nog hun herinneringen aan “mum and dad” hebben. In 2012 gingen ze met pensioen.
De mensen van de Formule 1 rijden komend weekeinde in Brazilië, die van NASCAR in Phoenix
Zij zullen zich allemaal weer even menselijk gedragen als altijd, ook al merken we daar op televisie misschien niet veel van. Ik wens u een prettig weekeinde.
