En nu?

En nu, dacht ik bij het bekijken van de finish van de 24 uur van Le Mans. Op de fora waren er al diverse discussies gaande over de betekenis van de overwinning van Alonso bij gebrek aan tegenstand.
Eerlijk is eerlijk, ik denk dat er ook wel bewust was ingezet op de winst voor de #8 Toyota in plaats van op de #7 maar dat betekent niet dat Alonso, Buemi en Nakajima het cadeau hebben gekregen. Buemi en Nakajima reden twee keer te hard in een slow zone en aangezien de Le Mans officials netjes rijden hoog in het vaandel hebben (je mag bijvoorbeeld ook niet met spinnende wielen de pits verlaten) leverde dat 2 stop-and-go penalties op en een achterstand op de #8. Het was Alonso persoonlijk die in de nachtelijke uren de achterstand van twee en een halve minuut terugbracht tot 45 seconden.
Buemi en Nakajima deden vervolgens de rest. Met name voor Nakajima moet de zege zoet zijn geweest. Het was hij die 2 jaar geleden met de winst voor het grijpen 5 minuten voor de finish uitviel. Alonso gaf ook aan dat voor hem het kijken in het laatste kwartier zwaarder was dan een driedubbele rijdersbeurt in de nacht.

Ik zag een Alonso die bewees dat hij een teamspeler kan zijn. Gezien de gebeurtenissen bij McLaren in 2007 was ik heel benieuwd hoe hij om zou gaan met teamgenoten waar je mee moet samenwerken en waar je stomweg niet tegen kan racen. Alonso doorstond die test met glans.
Maar met de beelden van het podiumkwam ook bij mij de vraag op: “en nu?”. Monaco/wereldkampioenschap zijn binnen, Le Mans nu ook, dus nu Indy. Ik twijfel er dan ook niet aan dat de Spanjaard er volgend jaar mei weer bij is op Indianapolis. En ik zag eigenlijk niet alleen een winnaar van de 24 uur van Le Mans, niet alleen een Triple Crown nastrever, maar ik had ook het idee naar iemand te kijken die de Formule 1 zat is.

Ik zag iemand die zijn horizon aan het verbreden is. Eerst sportwagens in de WEC en Indycars op Indianapolis, later wellicht IMSA, NASCAR, of de Bathurst 1000. Het zou mij niet verbazen als dit zijn laatste jaar Formule 1 is, het zou me ook niet verbazen als hij dit jaar niet eens afmaakt.
Ik zag ongeveer hetzelfde als bij Juan Pablo Montoya, in 2006. Alleen waar bij Alonso al 6 jaar de belangstelling voor de Formule 1 tanende is, was bij de Colombiaan dat proces al in 6 races voltooid en tekende hij vervolgens een contract bij Chip Ganassi om in NASCAR te racen. Over opmerkelijke carrière moves gesproken

“Ik hoop dat hij goed heeft gekeken hoe men netjes opzij ging voor de leider in de wedstrijd. Hij zal zondag heel vaak zelf plaats moeten maken voor de echt snelle jongens.” Zo staat te lezen in de voorbeschouwing van de Frande GP elders op deze site. Een ietwat denigrerende opmerking die wellicht niet zo bedoeld is. Alonso is namelijk ook zo’n snelle jongen, maar veelzijdiger. Helaas heeft hij niet de juiste spullen bij zich. En daarbij is het circuit van Paul Ricard dermate lang dat ik niet verwacht dat er veel gedubbeld gaat worden…

Nu we toch over Frankrijk spreken, als er een evenement terugkeert op de kalender wordt ik toch altijd even nostalgisch. “Wie van de laatste keer rijden er nog mee?” denk ik dan. Voor Frankrijk heb ik dan 3 tijdstippen om te kijken: de laatste Franse Grand Prix op Magny Cours (2008), of de laatste op Paul Ricard (1990), of de laatste op het volledige Paul Ricard waar nu ook op gereden gaat worden (1985)?
Alle drie even snel kijken: in 2008 waren Raikkonen (2^e), Alonso (8^e), Hamilton (10^e) en Vettel (12^e) er al bij. Le Mans winnaar Nakajima ook, hij werd 15^e. Jarno Trulli werd derde en het was het laatste jaar van David Coulthard. Van alle 20 deelnemers zijn er zeker 15 nog wel actief als coureur.

Als we terug gaan naar 1990 zou je verwachten dat niet één deelnemer meer actief coureur is. In feite is dat correct, ware het niet dat Gabriele Tarquini zich niet kon kwalificeren. Tarquini staat dit jaar 5^e in het WK voor Toerwagens en heeft dit jaar alweer 3 overwinningen binnengehaald. Tom Coronel zal ‘m ongetwijfeld goed kennen.
Van alle deelnemers zijn er ook al drie overleden (Senna, Alboreto en de Cesaris).
Aangaande 1985 kunnen we kort zijn. Daarvan is geen enkele coureur meer als rijder actief. Prost en Lauda zijn werkzaam bij respectievelijk Renault en Mercedes. Van de deelnemers zijn er al 6 overleden (Senna, Alboreto, de Cesaris, de Angelis, Winkelhock en Bellof).
Wat betreft de 3 momenten is die van 1985 me toch het meest bijgebleven. Piquet won en dat was in die tijd toch mijn favoriet. Daarbij vond ik dat hele lange rechte stuk, Mistral genaamd, zeer indrukwekkend. Vooral als de achtervolgens van Piquet de Mistral opreden, jagend op de Brabham die als een wit stipje aan het andere eind te zien was.

Daarom is het ook fijn dat weer het volledige Paul Ricard gebruikt wordt en er niet direct na start-finish rechtsaf wordt geslagen, alsof het afslaan is op de kruising. Satoru Nakajima, de vader van de Le Mans winnaar, vergat dat in 1987, verbaasde zich over de plotselinge rust, en kwam er waarschijnlijk halverwege Marseille achter dat hij verkeerd was gereden. Oftewel, slapstick in de Formule 1…